Verhalenwedstrijd groep 8

Tijdens de Kinderboekenweek hebben we in groep 8 een verhalenwedstrijd gehouden. Alle kinderen hebben een zelfverzonnen verhaal geschreven. De kinderen konden zelf bedenken waar hun verhaal zich afspeelde, in welke tijd het verhaal zich afspeelde en wie de hoofd- en bijpersonen waren. Er zijn 4 winnende verhalen gekozen. De winnaars zijn:

Julie en Joey uit groep 8A

Mike en Floor uit groep 8B

Hieronder is het verhaal van Julie te lezen.

Dit is het dagboek van Juultje

De titel van deze dag is:

Het mysterieuze bos

Op een dag ging ik naar het bos. Het was daar een beetje raar, misschien vond ik..... oeps vergeten voor te stellen. Mijn naam is Juultje, ik ben een best wel verlegen meisje en ben altijd heel erg nieuwsgierig. Het liefst draag ik jurkjes. Waar waren we, O ja, misschien vond ik het  een beetje....eng, misschien zelfs wel super eng. Ik ging dus naar het bos zoals ik net verteld heb, dat lijkt heel gewoon (dat dacht ik trouwens ook) totdat ik naar dit bos ging. In het begin leek het een heel normaal bos, totdat ik een zijpad insloeg. Vanaf dat moment is het allemaal begonnen, vanaf dat moment is het avontuur begonnen. Laat ik maar beginnen met vertellen. Dus toen ik dat zijpad insloeg, kwam ik na een tijdje bij een huisje. Ik was zo nieuwsgierig dat ik naar binnen ging. Eenmaal binnen kreeg ik de schrik van mijn leven. Eén of andere gestoorde professor vond het kennelijk nodig om mij te laten schrikken. Eenmaal bijgekomen vroeg die professor dus of ik vrienden met hem wilde worden, ik zei: ”Prima hoor”. Dus toen was ik vrienden met een gestoorde professor.

Toen ging de profgessor allemaal proefjes aan mij laten zien. Eén proefje vond ik zo raar dat ik zei: ”Dat is raar”. Waarop de professor antwoordde: ”Maar het is wel waar!”. Dat klinkt een beetje als het thema van de Kinderboekenweek. Ik zei: ”Waarom schreeuw je zo?” (eigenlijk wilde ik zeggen: ”Ik hoef niet doof hoor!”). Maar dat deed ik maar niet, geloof me je wilt geen ruzie met een professor. Niet dat ik dat zelf ooit heb gehad hoor, maar ik weet bijna wel zeker dat je dat niet wilt.

Wat ik nu ga vertellen is eigenlijk heel onbeschoft maar ik was zo opgewonden dat ik het toch deed. Ik vroeg: ”Wat is je naam?”. ”Professor Knettergek”, antwoordde de professor. ”Dat dacht ik al”, zei ik. ”Hoezo dacht je dat al?”, zei de professor op een beetje onaardige manier. Ïk dacht al dat je zo heette, want je bent namelijk ook knettergek”, riep ik. Eigenlijk weet ik niet meer waarom ik het riep, ik denk dat het kwam omdat ik zo opgewonden was.

Toen uit het niets begon mijn mobiel te piepen. Ik kreeg een bericht, hij was van mijn moeder. Er stond in dat het eten klaar was. Dus ik rende naar buiten en riep ”bedankt” tegen de professor.

En toen ben ik al sprintend naar huis gegaan. Toen ik thuis was heb ik niets tegen mijn ouders gezegd. Ik heb heel snel gegeten, en toen ben ik naar mijn kamer gegaan. En dat is waar ik nu dus ben, op mijn kamer, op mijn oude vertrouwde kamer.